Op 13 maart jl. heeft het Gerechtshof in ’s-Hertogenbosch een interessante uitspraak gedaan over de huisvesting van arbeidsmigranten.
In deze zaak ging het om een eigenaar van een tuinbouwbedrijf die huisvesting bood aan buitenlandse werknemers. Deze buitenlandse werknemers waren werkzaam voor een buitenlands bedrijf dat de afnemer is van de producten die het tuinbouwbedrijf verkoopt. Deze werknemers verzorgden de oogst en verwerking van die producten. Volgens afspraken, vastgelegd in een contract tussen het tuinbouwbedrijf en de afnemer, werd de tijdelijke huisvesting gratis aangeboden aan de werknemers.
De rechtsvraag die in deze zaak centraal stond, is of de eigenaar van het tuinbouwbedrijf een verblijf met overnachtingen houdt tegen vergoeding in welke vorm dan ook.
De heffingsambtenaar van de betrokken gemeente vond dat de eigenaar van het tuinbouwbedrijf huisvesting tegen vergoeding in welke vorm dan ook bood en dat daarover toeristenbelasting moest worden geheven. De heffingsambtenaar werd door het Hof in het ongelijk gesteld.
Het Hof heeft geoordeeld dat de vraag of een verblijf tegen een vergoeding wordt gehouden, in ruime zin moet worden opgevat. Voor de heffing van toeristenbelasting is vereist dat een verblijf wordt gehouden tegen een vergoeding in welke vorm dan ook. Die vergoeding kan bestaan uit prestaties in natura of kan een onderdeel zijn van een geheel van (prijs)afspraken. De toeristenbelasting mag alleen geheven worden als de vergoeding betrekking heeft op dat verblijf.
Het Hof heeft aangegeven dat het tuinbouwbedrijf uit commerciële overwegingen huisvesting heeft geboden aan buitenlandse werknemers van een buitenlands bedrijf dat de afnemer is van de producten die het tuinbouwbedrijf verkoopt. Volgens het Hof zijn deze commerciële overwegingen als zodanig onvoldoende voor het oordeel dat huisvestiging tegen vergoeding in welke vorm dan ook is geboden. Het Hof had onvoldoende inzicht in de afspraken die de eigenaar met de afnemer heeft gemaakt. Het enige vaststaande feit is dat contractueel was vastgelegd dat het verblijf gratis werd geboden. Daarom is volgens het Hof niet aannemelijk gemaakt dat het geboden verblijf werd gehouden tegen vergoeding in welke vorm dan ook. Een toeristenbelasting kon daarom niet geheven worden.
Dit is een belangrijke uitspraak omdat in de praktijk het risico bestaat dat toeristenbelasting geheven kan worden bij de huisvesting van arbeidsmigranten maar dit geldt dus niet als er daadwerkelijk sprake is van gratis huisvesting. Dit hangt af van de afspraken die bedrijven maken. Iemand kan weliswaar contractueel afzien van een vergoeding voor het verblijf van de arbeidskrachten, maar ontvangt hiervoor een compensatie voor de met dat verblijf verband houdende kosten als onderdeel van de prijs die degene voor haar producten is overeengekomen. Dan kan er toch sprake zijn van een vergoeding die betrekking heeft op dat verblijf en kan er toch toeristenbelasting worden geheven. In deze zaak boden de stukken onvoldoende inzicht in de afspraken die er waren gemaakt en kon dus door de heffingsambtenaar niet worden betoogd dat er van enige vorm van vergoeding sprake was.
Voor meer informatie over dit onderwerp, kunt u contact opnemen met Irene van Geel, advocaat Overheid en Omgeving via telefoonnummer 0493-352070 of via i.van.geel@gca.nl
